Tortuquero…en klein dorp aan de Caraibische kust

Dinsdag 26.02.13

Hallo allemaal,

Vanmorgen vroeg werden we opgepikt in ons hotel in San Jose. Als ik zeg vroeg, dan is het pas 6 uur in de ochtend. Met een groep andere internationale reizigers rijden we met een bus door het binnenland naar Tortuquero.
Dit gebied is niet bereiken met een bus, dus we varen zo’n 1 ½ uur via natuurlijke kanalen naar onze
Lodge “Evergreen”.
Tortuquero ligt aan de Caraibische zee, gescheiden door een delta van natuurlijke kanalen. Het gebied bestaat hoofdzakelijk uit zgn rain jungle.
Het ligt in het noorden van Costa Rica.
Het varen door de jungle was weer geen straf en die 1 ½ vlogen voorbij.
De lodge ligt midden in de jungle. De kamers zijn schitterend en schoon. Tegen de warmte volstaat een plafond ventilator en de ramen zijn voorzien van horren, zodat we mee kunnen genieten van onze mede jungle buren.
We hoeven ons hier geen zorgen te maken voor je natje en je droogje, want alles wordt verzorgt.

Na het installeren van onze spullen en het genieten van een heerlijke Costaricaanse lunch vertrekken we met een klein gezelschap naar het eigenlijke dorpje Tortuquero.
Het is heerlijk zonnig weer, daar boffen we bij want het kan hier aardig plenzen.
Tortuquero is niet meer dan een kleurrijk dorpje en van oorsprong een slaven dorp.
De oorspronkelijke slaven hielden zich vooral bezig met houtbewerking.
Nu wonen er veel emigranten uit vnl. Nicaraqua en nazaten van zwarte slaven.

Het kleurijke dorp ligt aan de Caraibische zee.
Hier legt de reuzen schilpad in een bepaalde periode hun eieren. Daar waren we helaas geen getuigen van, want het was dus niet in onze periode.
Maar het sfeertje hadden we al snel te pakken, door de verhalen van de gids en de oude nesten van de reuze turtles.
Verder een beetje rondgelopen en gesprekjes aangegaan met de plaatselijke lokals.
De mensen in Costa Rica zijn erg vriendelijk en zijn zeker niet verlegen. Met enige trots showen ze graag hun kids.
En leuke maar vermoeiende dag en we lieten ons verleiden om na het diner al gapend en kreunend naar onze lodge te gaan.

De dagen in de jungle beginnen vroeg en van uitslapen is geen sprake. Om dieren in het wild te spotten zal je al zo’n 4:30 in je bootje moeten zitten. Voordat we vertrekken, nemen we eerst een paar bakken Costaricaanse koffie en wat crackers. Met een gemotoriseerde boot varen we richting het beschermde gebied.
De zon komt al een beetje op en er hangt een beetje mist boven het oerwoud. De geluiden van de dieren zijn divers, maar het brulaap maakt wel de meeste herrie van het stel.
Een heerlijke bijzondere ochtend, waarin we veel dieren hebben kunnen spotten. De kaaiman van ca 2 meter had wel een hele grote bek. Boven in de bomen houden de brulapen je in de gaten. Wat kunnen die beesten brullen. Schitterende vogels met felle kleuren en om niet te vergeten het kleine giftige spul.
Het loopt tegen 8:00 uur en er staat een heerlijk ontbijt voor ons klaar met weer top koffie.

In de middag staat er een jungle tour op het program, met rubber boots? Yep, dat belooft wat. Het is een klein groepje waaronder 4 “het is niet geloven vrouwen uit Letland” Sorry hoor, wil niet discrimineren maar de dames droegen onder hun rok of short ook van die rubberen laarzen. Leek even een scene uit “Ma Flodder goes into the jungle”
En geen woord engels verstaan heh….zelfs toen we een van de giftigste slangen zagen met de waarschuwing om maar vooral niets aan te raken, hingen die mutsen gewoon tegen de bomen, poseerde voor elkaar met een blad op hun hoofd om zoveel mogelijk fotoos te maken.
Ik had mooi gedaan “ikke nie begrijp”,als er eentje was ge-killed of gereanimeerd moest worden, door een beet of prik van een spin, gifkikker of slang oid.
Oja, een van de dames had een tijger blouse aan, waardoor het kleine jungle spul er waarschijnlijk met gierende banden vandoor ging.

Eenmaal terug van de tocht, namen we onze kans waar om met een kano door een gebied te varen, waar geen motorboot mag komen. Met onze markante gids Ray Brown peddelen door de smalle natuurlijke kanalen. Ray zijn vader was een Jamaicaan, dat overigens goed te horen was aan zijn jamaicaanse engelse accent…man . Samen met zijn zoon Elliot, regelt hij kanotochten. Hij wist in ieder geval meer dan ons reisboek.
Af en toe moesten we echt bukken voor de hangende takken. Ook hier spotten we veel dieren waaronder onze grote wens, een Luiaard. Dit is zo’n grappig beest, laat zich niet weg jagen, schrikt niet van je en heeft een houding “komt het vandaag niet….dan komt het morgen wel”. Alles gaat trager dan traag…je zou er zo’n eentje als collega hebben, hoewel ;-)
Het koppie van de Luiaard is leuk en lief om te zien, maar als je die klauwen ziet, weet je meteen dat daar het venijn in zit.
Ray vertelde, dat hij vroeger een hond had die wat te enthousiast tegen een luiaard te keer ging.
Toen hij bij de hond kwam, liet het beest zien wat hij zoal durfde tegen die trage, slome duikelaar.
De luiaard voelde zich toen zo bedreigd, dat ie zijn lange klauwen rechtstreek in de hals van Ray’s zijn hond boorde.
Ray probeerde zijn hond te redden, door met een manchete de arm van de luiaard af te hakken.
De luiaard en de hond bewogen zich zo erg, dat ie bijna zijn eigen hand eraf hakte. De hond en de luiaard hebben het beide niet gered.
Dit verhaal deed hij al pendelend terwijl de schemer al aan het invallen was. Of het nou een kampvuur verhaal was of niet, maar met enige overtuiging liet hij zijn litteken zien aan zijn hand. Hij kreeg het in ieder geval voor elkaar, dat iedereen aan zijn lippen hing.

De dag was lang, maar wat hebben we weer genoten van schitterende dagen met heerlijk zonnig weer .
1 x raden wat we na het avond eten gingen doen….tot morgen.
Dan pikken we de 4WD RAV car op in Guapilles.
Doeggg……