Life is good in Canada....blog day 7 tm day 11

Dag 7 Zaterdag 17 september

Vandaag verlaten we Revelstoke. We lozen nog even de tanks en vertrekken ca 9:00 uur naar Yoho national Park bij het plaatsje Field.
Een rit van ca 200 km.
De bedoeling is om 2 nachten te blijven op campground “Kicking horse”, wat een onderdeel is van Yoho.
Om in Yoho national park te komen rijden we eerst door een ander schitterend gebied, Glacier national park.
We merken dat de bergen hoger worden, waarvan de toppen bedekt zijn met sneeuw. Het weer is vandaag wat minder, het is bewolkt en af en toe regent het wat.
We laten ons daarvan niet weerhouden om onderweg toch wat dingetjes te doen.
We stoppen in het Glacier gebied om onze benen te strekken en onze ietwat stroeve conditie op pijl te houden. Het miezert een beetje, maar we besluiten toch om de “Loop Brook trail” te lopen.
We hijsen ons in regenkleding en beginnen aan de tocht. Het gebied is bosrijk en de resten van de spoorbouw is nog te zien. Fack….bearbell vergeten!
We twijfelen geen moment en maken rechtsomkeert. Geen zin om het nieuws te halen…”Nederlands echtpaar opgevreten door bear Baloo”
We klimmen weer, met toeters en bellen omhoog en maken de tocht verder af.
Het regent niet echt door, maar regenkleding blijkt toch wel handig want de omgeving is erg vochtig.
Je merkt al dat het in deze regio al meer herfst is al dan in Manning. Dat zal met de noordelijke ligging te maken hebben.
We passeren enorme oude pilaren, waarvan al gauw blijkt dat die waren bedoeld voor het aanleggen van het spoor. We worden op de hoogte gehouden door bordjes, die precies aangeven wat je zoal ziet.
We vinden de natuur interessanter en genieten van de tocht. We passeren kleine kolkende riviertjes, waarvan het water een pastelachtige blauwe kleur heeft.
We lopen verder over kleine bruggetjes en klimmen over de rotsen. Na een dik uur lopen naderen we het beginpunt.

We rijden vanaf de Brook trail verder. Onderweg moeten we klok een uur vooruitzetten, wat er qua tijd aardig inhakt.
De plannen om onderweg nog trail te lopen laten we voor wat het is.
Camp “Kicking horse” ligt aan de rivier…jawel “Kicking horse”
Hun beleid tav inchecken is “wie het eerst komt, heeft een plekje” De rest heeft pech en zal zo’n 60 km terug moeten rijden naar Golden.
Dat gaat deze familie niet overkomen en we houden de tijd in de gaten.
We naderen Field, werkelijk een gehucht niet groter dan Hekelingen. Het plaatsje doet wel Amerikaans aan, een grote graansilo en kerk en een paar houten huizen.
De camp afslag zien we al in de verten en we nemen de afslag.
Het inchecken ging lekker vlot en de Park pas blijkt hier nodig. Of we een plek met een firepitt willen, met hout zoveel je wil. Natuurlijk zijn we daar wel voor te porren, lekker warm kampvuurtje. Op weg naar de plaats komen we langs het hout en laden de bak met aardig wat houtblokken. Dat wordt eerst houthakken vanavond, wat die blokken krijg je van ze lang zal ze leven niet aan. Geen probleem, bijl aan board.
We parkeren de camper waterpas, want scheefstand schijnt de koelkast niet leuk te vinden.
Geen stroom, water en dump hier, dus we zijn snel klaar.
Eerst maar even een half uurtje voor houthakker spelen. De partij uit de kluiten geschoten houtsblokken werden met precisie in kleinere stukken gehakt.
Het leek de wintervoorraad van onze buurman thuis wel, maar die woont in een rijtjes huis en heeft veel nodig voor zijn tuin openhaard…..uche uche uche!
Het aansteken ging lekker en de piramide van houtsblokken groeide gestaag. Een ideaal moment voor een borrel en die kwam er ook.
De voorraad hout is er in 1 avond doorheen gegaan.

Dag 8 zondag 18 september

Weer top geslapen, maar nu hebben we alleen de beveiligde bovenluiken open gezet. In dit gebied, met beren, wolven en Coyotes moet je “s nachts geen raampje open zetten, want dan heb je kans op ongewenst bezoek.
We nemen de tijd voor het ontbijt. Vandaag ligt het in de planning om het door water gevormde “Natural Bridge”, het mooie “Lake Emerald” en de “Takaklaw Falls” te bezoeken. We maken de camper klaar voor vertrek. Alle bezienswaardigheden liggen in de buurt van camp “Kicking horse”, waar we vanmiddag terugkomen.
De rit naar “Natural Bridge” is nog geen 10 km rijden. We zijn redelijk vroeg en het weer is iets bewolkt maar het is droog. Ja,de temperatuur…die schatten we op 6 graden. We parkeren de camper en verbazen ons over het water geweld. De rivier raast met kracht stoomafwaarts, het water duikt enige meters een rotskloof in en kolkt onder door een rots gevormde brug door verder naar beneden.
Op de rotsen van al dat watergeweld staat een chinees bruidje mooi te wezen. Dat is wel wat anders dan een bruidsreportage in de keukenhof of zo.
In haar bruidsjurk staat ze met haar echtgenoot enigszins bescheten in de camera mooi te wezen….want het is hier koud!
Fotoshoot klaar, ze trekt haar witte jurk omhoog en we worden geconfronteerd met een pikzwarte dikke joggingbroek met wit/geel gestreepte sportschoenen eronder. Ze klimt via de rotsen omhoog en wordt snel weggeholpen naar een grote camper. We blijven mensen.

We hebben rondgekeken, fotoos genomen en een filmpje met de GoPro geschoten….en ja hoor, bussen vol met chinezen rijden het parkeerterrein op. Met hun Nikon, Canon en heel veel mobieltjes op selfie sticks stormen ze op het water af. Maakt ze niet uit of jij daar toevallig nog iets staat vast te leggen, ze lopen dwars door je camera heen. Weg wezen hier…we hebben immers genoeg gezien.
We starten de camp en rijden naar “Lake Emerald” We genieten van de omgeving en het meer ligt er schitterend bij.
De besneeuwde bergen op de achtergrond maakte het plaatje compleet. Het weer is hier en daar bewolkt en we schieten wat fotoos op zonnige momenten.
We lopen een gedeelte om het meer heen en kijken naar de canadese kano’s die ietwat onhandig werden bestuurd door medebewonderaars. Het roeien gaat immers anders, met 2 pendels dus.
We merken dat de tijd snel gaat en we willen zeker naar de “Takaklaw falls”

De rit naar de falls is ca 45 min rijden vanaf camp “Kicking horse”
We moeten hier flink stijgen en onder aan de weg wordt aangegeven dat wanneer je langer dan 7 meter bent of een trailer achter je bak hebt hangen niet verder mag. Later op de weg werd wel duidelijk waarom.
Na enige twijfel of de onze 7 meter of langer was waagde we ons naar boven. Na diverse lookouts werd ons niet duidelijk waar ze hier zich nou zo druk om maakte, stijl weggetje nou en…..totdat we na een aantal S bochten een Z bocht of zoiets tegen kwamen. We zagen in de verte al een flinke pick-up tobben en toen dacht ik “Holy fack…..dat gaat me nooit in 1 x lukken. Ik neem die bocht ruim om ook de achterkant op de weg te houden. Ja hoor..sta daar met me neus recht voor een rotswand, terwijl mijn bocht nog niet voor de helft genomen was. Situatie: 7 meter camper op tig meter hoogte dwars in de bocht met een rotswand voor zijn neus. Als enige optie, om nou niet te veel voor Jan L te staan, de automaat in R en zachtjes…heel zachtjes met de achteruitrij camera en spiegels als hulpmiddel gooi ik het stuur om en laat de camper naar achter rijden. Hup snel in zijn D en stuur volledig naar rechts…puff en we halen het gelukkig in 1 x.
Die waterval moet nu wel heen bijzonder zijn

We zien in de verte de Takaklaw falls en oogde als een imposant natuurverschijnsel.
We parkeren de camp en lopen naar het stuk waar de waterval naar beneden dendert. Deze jongen is 7 x hoger dan de Niagara falls, maar uiteraard niet zo breed.
De omgeving is een aaneenschakeling van bergen, bossen en rotspartijen. We vonden het bezoek meer dan de moeite waard.
De reis naar beneden verliep in zo’n beetje dezelfde volgorde, met dezelfde Z bocht, maar bleven gelukkig rustig.

We arriveren weer op camp “Kicking horse”. De zon laat zich steeds vaker zien en de laatste uren van de dag brengen we onder het genot van een borrel door.

Dag 9 maandag 19 september.

Er is hier ’s morgens geen lawaai van afgaande wekkers, hysterische taferelen op de A20, geen loeiende dialyse machines, maar je kan hier rustig ontwaken…. 
Vandaag vertrekken we via het beroemde “Lake Louise” naar Banff. We nemen de tijd voor het ontbijt en stoten elkaar nog eens aan, zo van “mooi” hier hé!
De afgelopen 2 nachten hadden we geen stroom, water en dump gelegenheid, maar de faciliteiten van de camper zijn top.
We maken ons klaar voor vertrek en ik laat de motor eventjes warm lopen. Het is aardig koud geweest vannacht en de ramen zijn aardig beslagen.
Nog even een bak koffie voorin de bekerhouder plaatsen en gaan met die banaan.

In 1976 heb ik als langharige lange gast met puisten van hier tot Tokyo al eerder 3 maanden door Canada rondgetrokken. Het was in maart en “Lake Louise” was toen helemaal bevroren. Hoe mijn broer en ik de nachten in een tentje hebben overleefd is me nog steeds een raadsel. Nu zo’n 39 jaar later sta ik weer bij “Lake Louise” en het meer is even mooi gebleven als toen.
Ik ga thuis toch maar eens de dia’s uit die tijd digitaliseren.

We parkeren de camper, gelukkig zijn we vroeg dus er is genoeg plaats. Het weer is bewolkt, maar de zon laat zich regelmatig zien. Er hangt boven in de besneeuwde bergen lichte mist. Het meer is zo glad als een spiegel en we fotograferen erop los. We lopen een stuk rondom het meer en merken dat het drukker gaat worden. Onze Chinese vrienden achtervolgen ons nou de hele vakantie en gedragen zich zoals we van ze gewend zijn.
Mooie gelegenheid om verder te gaan en we laten de horde achter ons.

We rijden een tijdje over Canadian Highway 1 en nemen de afrit “Castle Junction” en slaan de “Bow valley parkway” in. Op deze route ligt de “Johnston Trail”.
Die willen we niet overslaan en parkeren de camper. De trail loopt dwars door de een smalle canyon en je loopt hoog op aangelegde balustrades. Je volgt de rivier stroomopwaarts en we komen diverse watervallen tegen. Op sommige plekken keken we wel heel diep naar beneden, lekker dan als je hoogtevrees hebt.
We lopen bij zo’n 5 km en we beginnen nu toch wel onze beenspieren te voelen. Krakende karren lopen het langst….en we eindigen de trail met een high 5.

De tijd tikt verder en we rijden verder naar Bannf. De route is ook weer schitterend. We gaan steeds meer bergen met besneeuwde toppen zien.
In Banff bezoeken we de plaatselijke VVV en telefonisch reserveren we as woensdag 21 sept een Ice walk over de Columbia Icefield .
Dat dachten we dus….

De “Tunnel mountain”campground is full hooked, dus we laten ons voorzien.
We checken in en we rijden naar plek 836. Er staan aardig campers, waarvan ook weer een aantal omgebouwde RET bussen.
Hebben we alles nou gedaan?? Uhhh…Rick, Ice walk is toch voor donderdag 22 sept?? Nee, toen nog schatje..die heb ik net geserveerd voor woensdag.
Hoor ik…”dan vertrekken we uit Bannf, dan kan je nooit 180 km verderop om 9:30 uur klaar staan om de Ice walk te doen”
Dat was tot op heden het enige discussie punt over wie heeft zitten maffen tijdens het maken van de reservering.
Morgen maar als de sodemieter bellen.
Het werd nu echt tijd voor een avondhap.
De avond duurde verder niet echt lang…..gaaaap

Dag 10 dinsdag 20 september

Vanmorgen is het extreem koud. Er hangen nog net geen ijspegels aan je neus. Doe de jaloezie omhoog, zie ik nou sneeuw vallen?? Zonder bril ben ik lichtelijk gehandicapt, zal me wel vergissen. Alles wit, en er komt gewoon nog meer naar beneden dwarrelen. Wie maakt dat mee, 4 jaargetijden in 1 vakantie en we zijn in de winter beland.
We wandelen ‘s morgens vroeg naar de telefooncel om de reservering om te zetten , we zien de sneeuw op de bomen liggen en een eekhoorntje die een nootje naar binnen werkt…. toch weer een kadootje erbij.

Uitgebreid ontbijt, uitgebakken bacon, gebakken eieren, jusje erbij en koffie…veel koffie.
Vandaag rustig aan gedaan Bannf bezocht en het was er gezellig druk. Met “Subway” (broodjes gigant) hebben we ook weer goede zaken kunnen doen. En bekijken wat winkeltjes.
“Lake Minnawanka” ligt valk in de buurt en we pikken de route rondom het meer. Beetje siteseeing dus. We hebben geluk en spotten daar een kudde Elk’s, met 2 jonge mannnetjes die met elkaar een partijtje aan het sparren waren.
Je hebt hier een aantal soorten wildlife die je kan spotten als je geluk hebt., de grootse de Moose, dan de Elk, caribou, Deer, Sheep, Goat, wolf en Coyote, beren en de kleine rode eekhoorn.
Met sommige van die jongens is het oppassen geblazen.

We parkeren ons huis op plaats 836 en het is tijd voor de middagborrel.
De avond….tja dan wordt het hier donker.
-----------------------

Dag 11 woensdag 21 september.

Prima nachtje Banff gehad, was koud maar minder dan gisteren nacht. We laten Banff voor wat het is en vertrekken na een makkelijk ontbijt richting Lake Louise. We rijden zo’n 60 km terug en we naderen highway 93. Deze route gaat dwars door de Rocky Mountains richting Jasper.
Wij rijden de route voor ongeveer de helft tot de Columbia Icefield centre en overnachten op camp Wilcox.

We zijn de 93 nog niet op en de besneeuwde bergen lijkt wel een decor. Het weer is uitstekend, strak blauwe lucht, koud maar daar kleden we ons maar op.
Uiteraard rijden we niet alleen en pikken een aantal lookouts en trails.
We beginnen met de bescheiden Lake Herbert en Lake Hector. Beide geen kleine meertjes en door de ligging bijzonder mooi.
Bij Bow Summet nemen we de afslag om een kleine trail voor een lookout over Lake Pyto.
Een niet al te kleine klim, wat even wat zwaarder werd door de sneeuw. De trail is spekglad en we banjeren maar langs het pad door de vers gevallen sneeuw. Dat was beter te doen. We staan op behoorlijke hoogte en hebben uitzicht over het meer met de omringende bergen.
Een tochtje wat eigenlijk goed genoeg was voor een kop erwtensoep, maar dat kennen ze hier niet.

Bij Mistaya Canyon hadden we zo iets is dit het, tot we een trail zagen die ons zou brengen naar wel iets heel moois. Waarom niet en we lopen en rotsachtig pad op. Na zo’n stief half uur moeilijk doen stuiten we op een weldadigheid van een kolkende massa water. Dit is waanzinnig en in de verte zien we rotsplateaus langs het water liggen. Dat willen we natuurlijk van dichterbij zien allemaal en we trotseren de waarschuwings borden. We zijn extra voorzichtig, maar was is het hier mooi.
Na diverse andere stops, rijden we door naar camp Wilcox. We naderen een soort overkapping, waar we ons zelf moeten registreren. We mogen hier nog net camperen, want alleen RV tot 7.50 zijn toegestaan. De onze is 7.51, maar dat komt door de beveiligde bumper.
Voor het zoeken van een mooie plek hoeven we niet ver te rijden en pakken de zonnige campsite 1
$ 15,70 voor een nachtje is echt spotgoedkoop. Vooral voor zo’n mooie plek.
De middag wordt natuurlijk afgesloten met een borrel en we liggen lekker te soezen in de zon.
Life is good….