Cold as Athabasca Ice, day 12 tm 14 Icefield,Bear

Dag 12 donderdag 22 september ’16

Overnachten in Camp Wilcox hebben we door bezoekers anders ervaren als voorheen. De ligging ligt diep het bos in en we hebben overdags schitterend uitzicht. Ze nemen het self supporting begrip hier wel heel letterlijk. Geen receptie of bewaking….kijk zelf maar beleid. Overdags geen probleem, maar de nachten is een ander verhaal. Zodra we het licht uitdeden, werd het pikdonker. Beetje liggen luisteren en je dommelt in slaap….tenminste ik. Aline heeft de halve nacht naar geluiden zitten luisteren en was er van overtuigd, dat er aan de deur gerommeld werd, over het dak werd gelopen en dat er een dikke beer naast haar lag ;-)
Wat ik wel voelde ’s morgens was kou….intense 2 graden Celsius kou. Om onderkoeling te voorkomen, de verwarming eerder aangezet. Dat loopt op propaan en de boel is zo op temperatuur. Douchen met 2 graden ga je ook niet doen..
Met een goed ontbijt en koppen koffie komen we een beetje bij.

Om 9:30 uur staan we kant en klaar op de Athabasca Columbia Ice field voor een ware trail over de gletsjer. Het is hoogs onverstandig zelf over de gletsjer te lopen, wordt zelfs niet toegelaten. We lopen deze 3 uur durende “Frozen” tocht met een groep van 15 man en een ervaren gids ( man met muts, baard, zonnebril blauwe jas)
We trekken de uitrusting aan die je nodig hebt, spike’s , warme in lagen kleding, handschoenen, waterdichte broek, muts, zonnebril en een goede conditie.
Het is even een flinke klim voordat je eigenlijk op de gletsjer bent. Hier liet het laatste…het hebben van een goede conditie wat mij betreft lichtelijk afweten. Zelf is mijn theorie, dat de ijle lucht mede de oorzaak is. We zitten immers op 2100 meter. De meters kruipen voorbij en ik merk eindelijk een witte ijzige massa onder mijn voeten. De spike’s mogen aan, gelukkig want ik leek Bambi op het ijs wel.
Dit stond een stuk stabieler en ik keek uit naar boven over de inmens grote gletsjer.
De tocht is zwaar, maar had genoeg energie over om te genieten. Eenmaal op de helft, klimmen we nog steeds. De ijslaag wordt grilliger en de gids baant zich een veilige weg. De rest volgt hem op de voet…..daar had stoffel wat meer moeite mee. Ik hield de route wel in de gaten, maar het tempo van mij lag wat lager.
Af en toe hield de gids een praatje over hoe en en wat, waar ik nog een stukje van heb meegekregen en gelijk even kon bijkomen.
Het werd al snel duidelijk waarom je een gids nodig hebt. We naderen een diep gapende blauwachtige afgrond. Daar stoppen we en voorzichtig worden we 1 voor 1 bij de gids geroepen. Als je hier in sodemietert, vertellen alleen degene die boven staan het na.
Meters diep, azuur blauw en onder raast water.
Na 2 uur buffelen, genieten en het verleggen van je grenzen lopen we tegen het keerpunt. We staan hoog boven aan de gletsjer en het weer wordt zonniger.
Wat is dit gaaf en kijk naar Aline, de bikkel die het tempo wel bij kon houden.

We krijgen even de tijd en maken wat foto’s. De groep bestaat uit jonge gasten van rond de 25. Oma en opa uit Holland waren dus zo’n dikke 35 jaar ouder.
Toch nog goed gedaan…hulde aan de Globetrotters.
We zetten de terugtocht in en springen over kleine diepe ravijntjes. Die spike’s zijn waanzinnig handig en het naar beneden lopen verliep probleemloos.
Na dik 3 uur lopen we weer bij het begin. Het is al met al een waanzinnige ervaring geweest. We zagen mensen naar een hek lopen om ook naar de Gletsjer te kijken, tot een hek. Verder lopen zonder gids is verboden….jammer voor hun, want ze hebben wel iets gemist.
We lopen naar de camper terug en de zon schijnt. Koud??....nee hoor, de T-Shirts, hempies etc konden we uitwringen. Wat geeft een lichaam veel energie af bij inspanning.
We eten verder wat en nemen afscheid van de Athabasca Ice field


We zitten nu halverwegen de highway 93 Banff – Jasper. De route naar Jasper is zo’n 2 ½ uur rijden. We blijven in het stadje 2 dagen. Uiteraard pikken we het mooie Athabasca Falls mee. Een aaneenschakeling van watervallen die zich een weg baant door een smalle canyon.
Kom niet te vroeg in het jaar, denk aan juni of te laat eind september/oktober want dan is de boel dicht.
We naderen camp Whistler, full hooked midden in de bossen.
Het is goed dat we een aantal camps van tevoren hebben gereserveerd, want vooral in Banff en Jasper waren de camps vol.
De temperatuur is hier wat milder. We zitten nog even bij te komen in het zonnetje.

Dag 13 vrijdag 23 september ’16

Goed geslapen, zonder geluiden of zo sta ik op om het warme water en de kachel aan te zetten. Het is hier niet zo koud als in Wilcox, maar binnen 3 tellen lag ik weer in bed.
Na het ontbijt ontkoppelen we de boel voor een rit naar “Maligne Lake”.
De weg is zo’n 40 km van de highway af en baant zich al kronkelend door de bergen heen. We komen onderweg een Moose tegen die de weg oversteekt, al het verkeer wordt hier even voor stil gelegd. Wat een ongelofelijk groot beest is dat. Prachtig.

Het weer in de bergen is erg wisselend en gaat zo van dik zwaar bewolkt naar zonnig. Het was gelukkig wel droog.
Het lake ligt aan de voet van een dik besneeuwde bergketen. We lopen een uurtje langs de oever en bekijken al dit moois. Een brutale roodstaart eekhoorn loopt voor onze voeten…pakt een dennenappel groter dan zijn hoofd en klimt in een boom waarin hij ons op zijn gemakkie observeert.
Op de terugweg pakken we nog een rondje bij Maligne Canyon, met zijn kolkende rivier en watervallen.
De natuurverschijnselen blijven ons verbazen.

In Jasper parkeren we de camper en nemen een broodje Piza melt cheese en een tuna, met alles erop en eraan. Van de wifi gelegenheid maken we druk gebruik en loaden het rickaline.waarbenjij.nu verslag op. Fotoos grootte kleiner gemaakt en fb opgeleukt.
Een dag zoals alle andere dagen gaan snel wanneer je het naar je zin hebt, dus tijd voor relax met een neut.
De avonden duren bij ons niet zo lang en gaan ongemerkt over in de nacht.

Dag 14 zaterdag 24 september ’16

Goedemorgen, vandaag nemen we afscheid van Jasper, kijken nog even naar een paar Elks die rustig op de campgroend vertoefen. Deze jongens zijn bronstig en dus gevaarlijk, je wordt hiervoor gewaarschuwd. We beginnen aan de lange terugtocht met als eindbestemming Vancouver. We hebben daar de hele week voor uitgetrokken. De rit van vandaag is Clearwater “Dutch lake Campground”
We rijden deze pittige tocht in etappes en hebben een onderbreking in Blue River. Daar boeken we een River safari en hopen diverse dieren in hun natuurlijke omgeving te spotten. Onze interesse gaat vooral uit naar de beren. Hier leven zowel de kleine zwarte beer als de veel grotere Grizzly.
We boeken 2 tickets en vertrekken binnen 30 min met een 12 persoons safari boot. Voorin zit je laag en achter wat hoger. De gids Albert, een jonge Canadees met humor en een vlotte babbel, vertelt ons over het gebied.
De motoren worden gestart en we varen met een behoorlijke snelheid over het meer. We zitten voorin en uiteraard gingen de mutsen snel op.
Niet lang spotten we een flinke zwarte beer van 7 jaar en 9 maanden oud. De juiste leeftijd weten ze omdat iedere beer in januari wordt geboren. Beren leven solitair, je zult ze niet in een groep tegenkomen. De vrouwtjes baren de jongen in hun winterslaap…moe slaapt gewoon en de jongen leren zichzelf dingen aan, zoals zogen, wassen, tanden poetsen etc. Tegen de tijd dat de winterslaap ten einde is, ziet moeder het resultaat van wilde nachten van verschillende vaders. Ene jong is pikzwart en het andere jong heeft een lichtere blonde vacht. De ogen zijn dan al open. Voor de rest neemt moeder haar taak wel serieus en leert hun jong jagen.
De afstoting van de jongen is voor eigen bestwil, want tegen de paartijd stuurt de koters het bos in. De mannetjes hebben het niet zo op pottenkijkers en degene die niet wil luisteren moet voelen.
De jongen komen wel steeds terug wanneer die meneer klaar is, maar moeder bouwt het loslaten steeds met grotere afstanden op. Wanneer de jonge het eindelijk snappen, gaan ze voor zichzelf zorgen.

We spotten nog een aantal beren. Dat 13 personen in een boot zo stil kunnen zijn dat is op zich al een wonder. Albert manoeuvreert de boot geruisloos en we volgen de beren aan de over op de voet.
Wat geweldig dit.

We verlaten de berenboot.
Van een dik uur varen krijgen we honger en ze schijnen hier heerlijke homemade burgers te hebben. We bestellen er 2 en….nou ze hebben niet te veel gezegd, dat ze de lekkerste burgers van canada verkopen.
We starten onze eigen10 cilinder engine en zetten koers naar Blue River. Dit ritje duurt ca een uur en we zitten lekker mee te blèren op de hits van U2.
We krijgen een mooie plek aan Dutch lake.. Het is een camp met goede wifi en we nemen contact op met famile en bekende.
De reacties op de fotoos en blog op waarbenjij.nu en met name op fb zijn leuk…thanks!

We zien de vuurtjes bij veel campers oplaaien. De geuren van BBQ komen onze richting uit. We maken onze eigen geuren van oven friet, vlees en salade.