Plantage Peperpot

Vanaf dinsdag dag 3

Oi, Falaka?

Het is inmiddels donderdag 15e 19 uur plaatselijke tijd. Wat we tot nu toe hebben ondernomen? Voor ons doen relatief weinig. Natuurlijk lekker gegeten met Glenn en Glenda bij onze favo Indo Sarinah.
Uiteraard zijn we erop uit getrokken met de fiets, maar we zijn redelijk tam.
Het centrum van Paramaribo is ca 10 min fietsen. Inmiddels zijn we hier net zo brutaal in het verkeer als de Surinamer zelf. Het weer is tot nu toe schitterend. Heet , ca 32 graden met af en toe een wolk. We smeren ons gek met een restant Australische sunscreen factor 30. Ondanks de beschermlaag wordt je hier levend gegrild. Vooral op de fiets is het verraderlijk, door het verkoelende windje heb je de verbranding niet in de gaten. Dus we zijn voorzichtig.
Verder zijn we heerlijk aan het genieten van het zwembad, muziekje, lezen en liters water.
Ons kent ons en vandaag woensdag, gaan we fietsen richting Peperpot plantage.
De plantage ligt aan de overkant van de Suriname rivier in het Commewijnen gebied.
We naderde inmiddels het presidentieel paleis wat aan het onafhankelijkheids plein ligt. Onze aandacht werd gewekt, door fanfare muziek. Bij de ingang van het paleis, staat een ware elite leger korps en een militaire fanfare band in volle ornaat in de rij.
Huh? Is dat voor ons, twee olijke ollanders op de fiets? We keken links, rechts…maar geen kip te bekennen.
Aline zag al aan me kop, dat ik hier het fijne van moest weten.Dus fiets doodleuk met me zwarte rugzak achterop tussen me snelbinder naar zo’n uitgedoste militair. Ok, machine geweer, messen, handgranaat….slik.
Morgu soldaat ..falaka, wat staat er vandaag op het program?
Komt er een hoogwaardigheids bekleder? Dacht laat ik het officieel houden. Bleef ondertussen op mijn fiets zitten en zag Aline aanstalten maken om weg te vluchten
Twee donkere ogen keken onder zijn helm vandaan richting me tas. Ik kreeg een korte bevestiging en voelde me niet welkom, duh.
Prettige dag nog en ik maakte rechts omkeert. We reden een klein stukje verder langs het paleis, worden we door een militair gewenkt om te stoppen. Naast ons reden auto’s die gehoor gaven aan dit teken. Leek ons verstandig dit maar ook braaf te doen. Nog geen 2 tellen later gieren 2 dikke pikzwarte auto’s met zwart geblindeerde ramen voor ons langs. Blauw zwaailicht en een wapperende Surinaamse vlag voorop. Dat moet de president van Suriname zijn. Het is bekend, dat de president zich op deze wijze laat verplaatsen. Vandaar al die beveiliging.

We zetten onze tocht voort richting de bootjes. Met een korjaal steek je met fiets en al over. Het inladen van de fiets liet ik lekker over aan de korjaal man. Heb al moeite om bij het instappen me evenwicht te behouden zonder fiets. 30 SRD (ca 7 euro), ook deze jongens zijn sinds 2010 duurder geworden.
De rivier kan aardig kolken, wat ook te merken was aan de korjaal. Die kachelde flink heen en weer.
Poehee, gehaald. Een aanmeerplaats met wat winkeltjes en de firma Hollandia . Ha, een bakkerij en we kopen een paar stukken lekkere kleffe cake met rozijnen. Voor onderweg.

Wat een rust hier. In dit gedeelte wonen voornamelijk Hindoestanen en Javanen . Het is heerlijk ontspannend om over rustige land weggetjes te rijden en een beetje te kijken naar de huisjes en prachtige natuur. Vanuit de veranda’s van de huisjes, worden we begroet door kinderen en ouderen.
We hadden geen kaart bij ons. Door de weg te vragen kom je ook een heel eind.
Peperpot plantage, wordt momenteel gerestaureerd. Het is een indrukwekkende omgeving ,die de sfeer van een plantage uitademt. De directeurs woning, de kampong met armzalige barakken. De oude suikerfabriek. Voor info: http://plantagepeperpot.nl/historie/plantage-geschiedenis

We brachten nog een bezoek aan de achter gelegen kampong. Hier wonen nog Javaanse afstammelingen van de contract arbeiders.
Nadat we met open mond alles hadden bekeken en hier en daar een praatje hadden gemaakt, verlieten we de Peperpot plantage. De namen een ande e weg terug.
Eenmaal in ons resort terug, namen we een verfrissende duik in het zwembad. Hier bleven net zo lang in tot we verschijnselen van verschrompeling waar namen.
“s avonds zijn we op bezoek geweest bij Aggie en Henny. Lieve mensen die ons in 2010 heel gastvrij hadden ontvangen in hun 2e woning. Heerlijk Soto soep gegeten en lekker hapjes.

Je hebt ook wel eens van die dagen, dat je gewoon helemaal niks doet. Zwemmen, rusten, beetje gewichts heffen middels het oppakken van een drankje en verzinnen wat we vanavond zullen eten. Na zo’n luie dag, geen puf op uit te gaan eten.
Wij weer op de fiets richting centrum. Roti halen bij Roopran. Natuurlijk is het tegen het einde van de dag stik druk. Spits noemen ze dat geloof ik.
Een agent staat heffig fluitend het verkeer te regelen. Heel grappig om te zien. Roopran ligt niet ver. Wij zetten de fietsen op slot, anders ben je je borg van 300 euro per fiets kwijt. Bestellen lekker 2 Roti extra, meenemen. Keurig helemaal dicht ge-seald. In de tussentijd keken we wel tig keer of onze 600 euro borg niet gejat werd.
Bakken Roti tussen de snelbinders en ….oversteken? Heel die straat, alle twee de richtingen stik vol. Wij wurmen ons tussen die auto’s door. Ik ga wel voorop, want ben groter. Kom ik tussen de 2e rij auto’s door, klapte er opeens een giga dik gevaarte op een scooter bijna tegen me voorwiel. Schrok me echt rot. Aline gaf nog een kreet…”RICK !!”.
Had eerst niet in de gaten wat er nou voor iemand op die scooter zat, dacht ik krijg nu zeker weten klappen van een grote dikke Surinamer, totdat ik tegen 2 gigantische airbags aan zat te kijken. Ik heel geschokt me verontschuldigen, door wel 10 x sorry te zeggen. want ook de Surinaamse vrouwen moet je niet kwaad maken. Geen kik kwam er onder die helm vandaan. Beetje onzeker reed ik terug naar het resort, maar de Roti was lekkerrrr. ;-)