Anaula nature resort Boven-Suriname gebied

15e t/m 18e dag vr t/m ma

Note: Voor eerdere geplaatse reisverslagen zie optie menu>>reisverslagen:

* Info Suriname film
* Suriname vertrek
* Amsterdam naar Paramaribo een verschil van 32 gr
* Werkbezoek Stichting Vakantiedialyse Suriname
* Overbridge River en (Expeditie) Brownsberg
* Palumeu, dorp in het ongerepte Amazongebied
* Bezoek Vakantie Dialysecentrum Suriname
*Fietstocht naar Peperpot Commewijne

Boven –Suriname: Anaula Nature Resort

Hoi allemaal, ten eerste bedankt voor voor de leuke reactie vanuit verschillende hoeken.

Vandaag vrijdag, werden we om 9 uur opgehaald voor een reis naar het Boven-Suriname gebied .
Dit gebied ligt ten zuiden van het Brokopondomeer op zo’n 210 km van Paramaribo.
Onze bus was al een attractie op zich. Een knalgele opvallende bus van de Staatsolie maatschappij.
Geen luxe touringcar, maar een soort survival tank.
De bus was afgeladen met voedsel, water en allerlei andere boxen met spullen. Dit bleek later onze eigen proviand. Het gezelschap bestond uit 8 personen. Christel en Rick een stel uit noord-limburg die hun reis van 3 maanden in Suriname afsloot. Een Surinaamse uitgever met fotograaf. Een Surinaamse die op vakantie is en een Duitser, die al 4 jaar aan het rondtrekken is met zijn schip. Een reisgenote, die op bezoek was bij een vriendin en Suriname alvast voor een volgend bezoek samen met haar echtgenoot zou verkennen. En een gepensioneerd stel uit Wassenaar.

De tocht zou tot Atjoni met deze bus worden gedaan, om vervolgens in het plaatsje over te stappen in een korjaal. Deze vaartocht zou nog een een klein uurtje duren.
We waren al redelijk ingelicht, dat 190 km over de Surinaamse wegen niet zo snel gaat als we gewend zijn. Er zou zo’n 4 ½ uur voor uitgetrokken zijn.
Al snel ging de “asfaltweg”over in een laterietweg. De route kwam ons bekend en was dezelfde als toen we naar Brownsberg gingen.
Dat viel ons in de eerste instantie niet tegen. Het eerder bezochte transmigratiedorp Brownsweg gepasseerd, toen de weg wel heel slecht werd en veranderde in een rode klei modderpoel.
De bus gleed als het waren over de weg en al snel kwamen de eerste gestrande reizigers tegen. Vastgelopen dus. De chinezen rukte met groot materieel uit, om de bus los te trekken. De reizigers uit de andere bus waren al uitgestapt om de tocht een stuk te voet verder af te leggen. Wij bleven slim op een afstandje staan wachten. Het bleek al snel een chaos te worden. Gewone personen auto’s volgepropt met Creolen met kinderen probeerde de weg te berijden. Niet dus, een chinees schoof met een giga schuifel machine de modder zoveel mogelijk van de weg.
Het wachten begon lang te duren en het begon erop te lijken, dat onze 4 ½ uur durende reis wel een uit zou kunnen lopen. In totaal hebben we er 7 uur over gedaan.
In Atjoni stappen we over in de Korjaal. Het bleek al snel, dat de bus dezelfde rit terug zou maken. Hier hebben ze zeker nog nooit gehoord over reistijdenbesluit. Maar goed, wij waren veilig aangekomen.
Het Korjaal tochtje was heel ontspannen. We varen richting het marrondorpje Gunsi naar het aan de rivier gelegen Anaula nature resort. We passeren onderweg diverse dorpjes met zwaaiende kinderen en wassende vrouwen.
Het leven speelt zich voornamelijk langs de oever van de rivier af. Het wordt dus ook niet op prijs gesteld om hier ongegeneerd foto’s van te schieten. Ook baden wordt in de rivier gedaan
In deze Saramaccaanse streek heb je diverse marrondorpen. In deze dorpen wonen de afstammelingen van de vroeger slaven, die naar het bos waren gevlucht. De marron bevolking zijn de zgn boscreolen. Wanneer je marron letterlijk vertaald, spreek je over marron – “weggelopen vee”.
Hier zijn de meningen nogal verdeeld over, wat je nu beter kan zeggen; marron of boscreool.

Aan de voet van de Ferrullasivallen ( stroomversnellingen) komen we aan in Anaula. Een schitterend aan de rivier gelegen resort met hele comfortabele lodges, ook met een veranda die alle uitzicht hebben op de snel stromende rivier.
We spreken hier weer over een eco resort, dus geen airco en stroom van 18:30 tot ca 23:30 uur.
Wel eigen sanitair en een prima douche. Je hebt het toch warm, dus alleen koud stromend water volstaat prima. Rivierwater wel te verstaan. Alles wat kruipt, vliegt en over water je hut inkruipt hou je buiten met je klamboe. We hebben ondanks het spotten van een reuze sprinkhaan, vogelspin en vleermuizen etc geen bezoek gehad. Dus dat viel dus mee, pufff.
Ondanks, dat we wat later waren dan gepland stapte we na de late lunch snel de Korjaal in voor een zwempartijtje in één van de stroomversnellingen. Dat was heerlijk. Je moest je echt goed vasthouden, want voor je het wist lag je een paar honderd verderop stroomafwaarts in je uppie te spartelen.
De crew hield ons nauwlettend in de gaten en namen zelf ook een duik.
De avond begon aan te breken en we keerde terug naar Anaula. Ook weer prima gegeten. Eenvoudig maar goed bereidt door een heuse chef kok.

16 e dag za.
Vandaag iets later op gestaan dan gewoonlijk. Er staat ook hier ’s morgens een thermoskankan met warm water op je veranda om voor het ontbijt een kop koffie of thee te drinken.
Na het ontbijt, staat een bezoek aan het dorp nw. Aurora op het program. Met een korjaal, varen we in ca 30 min naar het dorp. Aan de over van de rivier werd er druk gewassen, gebaad, vis schoongemaakt en kinderen die in het water speelde.
Dan heb je een beetje het gevoel of dat je korjaal zo iemand zijn achtertuin invaar. Er werd gelukkig geen punt van gemaakt. Iedereen deed in de rivier zijn of haar ding. We werden vriendelijk gegroet door een stel jongelui. Het is een vreemde gewaarwording, dat je zo diep in het zuiden van Suriname een boscreool gewoon Nederlands hoort praten. De kinderen leren tot hun 4e jaar Saramaccaans en vanaf hun 4e jaar leren ze Nederlandse taal.
Een jonge gespierde knaap van pas 12 jaar wou wel poseren voor een foto, mits we hem een afdruk zouden opsturen. De bevolking vind het nemen van foto’s prima, maar stellen het dus op prijs dat de afdrukken via Anaula naar hun dorp gestuurd zou worden. Beloofd, gaan we dus gewoon doen.

We kregen een uitgebreide rondeleiding door het dorp. Kleurige doeken werden natuurlijk getoond. Het dopp bestond voornamelijke uit rieten hutjes. Hier en daar een houten hutje met golfplaten als dak.
De kinderen springen en lopen om je heen. Ze zijn erg nieuwsgierig en vriendelijk. Brutale en vervelende kinderen dulden ze hier niet. Een klein zweepje is het alternatief ipv een goed opvoedkundig gesprek. Maar goed, wij kregen vroeger ook weleens een lel.
We naderen een soort dagverblijf, waar de oudste dame van het dorp woont. Zij wordt geschat op zo’n 96 jaar. Zij ontvangt ons vriendelijk met een handdruk en een groet in het Saramaccaans. Ze zit een beetje op een schommelbank heen en weer te schommelen en heeft een vriendelijke uitstraling.
Volgens ons, was ze niet groter dan zo’n. 1.50 mtr. En had witgrijs haar met 2 vlechten.
Met haar grote rode oorbellen en bijpassende ketting had ze kennelijk gerekend op onze komst.
Deze dame zette op een gegeven moment haar strotje open en begon een heuse serenade weg te geven. Dat hebben we dus op een filmpje vastgelegd. Het terug zien van deze beelden was voor haar een grote verbazing en kon er flink om lachen.
Aline, die een zwak heeft voor lieve oude dametjes mocht naast haar op het schommelbankje zitten voor een foto. Ik hield me hart vast, want de schommelbank was nou niet bepaald berekend op een Europeaanse met een gemiddeld gewicht.
Gelukkig, alles ging goed en het kodak momentje werd vastgelegd.

Het dorpje zag er redelijk schoon uit. De bevolking heeft niet veel en leeft van de visjacht en de oogst van hun zgn kostgrondje. De wat oudere kinderen moeten ook hun steentje bijdragen en zijn regelmatig de Sjaak om hele emmers vol met vruchten etc schoon te maken. Het is dus heel gewoon, dat je de kleinste met een groot mes ziet zitten.
Het is indrukwekkend om te zien, hoe deze lokale bevolking met hun unieke manier van leven met traditionele gewoontes en gebruiken die hun voorouders meebrachten uit Afrika.

Vrijwel elk dorpje heeft wel een voetbalveld. Na een kleine demonstratie van een jonge knaap, die met een platte lekke bal in zijn nek kon laten balanceren ;-) door er gewoon een deuk in te slaan, liepen we naar de medische post Ladoani.
Deze modern uitziende post wordt ook druk bezocht door de bevolking uit ander dorpjes. Achter het dorp ligt een vliegveldje voor spoedgevallen.
Later in het weekend zagen we vroeg in de morgen vanuit onze lodge een korjaal met een zieke man compleet met een infuusstandaard en al en met de hele familie voorbij razen. Dat zou wel eens de ambulance korjaal kunnen zijn. Stoomversnellingen, rotsen etc geen bezwaar voor deze bootsmannen en gingen naar de medische post.

Buiten op een schoolbord, is het polibezoek programma beschreven. Ze zijn hier van alle markten thuis, want op dinsdag heb je de zwangere poli en de kies extracties.
Het was heel interessant om te zien allemaal.

De korjaal lag al klaar om ons weer terug te brengen naar Anaula.
Die middag hebben we kunnen relaxen en gezwommen in het aanwezige zwembad. De omgeving van het resort is schitterend te noemen en hebben we ook vastgelegd.
Ook de plaatselijke “tamme” papegaai werd gefotografeerd. Loopt gewoon los en heeft het daar goed naar zijn zin.
Oppassen moest je wel met deze jonge. Soms kwam ie echt vastbesloten op je af stiefelen om te laten zien dat hij de baas is.
Anaula is diverse keren beschreven in diverse bladeren, zoals het blad “Moksi “en “Parbode”. Onze beroemde papagaai wordt regelmatig in de reportages gefotografeerd.
Zijn attitude zou ook wel eens gewoon sterallures kunnen zijn.
We werden bezocht door een grote groep kleine apen, de doodskop en het spider aapje. Die kwamen af op de bananen die onder de bananenbomen lagen. Heel dichtbij zagen we ze en ze lieten zich redelijk makkelijk bekijken.
Een dikke vette vogelspin werd door ons ook in een bananenboom gespot. We waren uiterst voorzichtig, want sommige spinnen springen gewoon op je en de rest zal je niet onbekend zijn.
Dus ook in Nederland, uitkijken wanneer je een tros bananen bij de Lidl of zo onder uit de doos probeert te pakken, want de vogelspin van ons kroop tussen een tros bananen. Haha.

In de avond in het pikke donker de korjaal in om kaaimannen te spotten?? Ja dus, dat wordt gewoon georganiseerd. De bootsman laveerde de korjaal met behulp van zaklantaarns tussen de rotsen door. Twee verlichte ogen op de rots verraden de aanwezigheid van een vleermuizen en ander kruipende schepsels.
Aan de oever is het zoeken naar 2 rode ogen. Al vrij snel zagen we die en de bootsman naderde deze rode lampjes voorzichtig. Door de verlichting van alle zaklantaarns, bleek hier een heuse kaaiman te zitten van zo’n 80 cm lang. Geen paniek, want deze soort schint geen toeristen te lusten. Andrsom trouwens wel, want heb je weleens gehoord van kaaimannen saté ? Hier wel wat het schijnt te smaken naar kip. De kaaiman wordt ook wel eens een waterkip genoemd.

17e dag zo.

Vandaag gaan we terug naar Aurora om naar de kerk te gaan, ???
De dienst is er anders als dat we kennen en het leek ons wel eens leuk om dat mee te maken.
De “open” kerk was afgeladen met kinderen. Vooraan een paar ervaren kerkgangers een soort “bewaker”met een dun stokje op zijn tafel die later nodig bleek voor een klein ongehoorzaam jongetje die met een elastiekje zat te spelen.
We konden ons voorstellen, dat de dienst wel mooi was met zang etc maar voor kinderen ietwat saai is.
Het observeren hiervan wekt de slappe lach op.
Het neuspulken, gapen en het opplakken van een barcode op het voorhoofd om de lijmkracht te testen deed ons een beetje grinniken.
Iedereen was op zijn best gekleed, compleet met kleurige kleding en hoedjes. De collecte werd gehouden met behulp van een plastic vergiet , dus al te kleine muntjes lieten we maar voor wat het was. ;-)


De middag weer heerlijk van de rust genoten, gezwommen etc. Het weer in dit gebied was het weekend uitstekend te noemen. Wel af en toe een flinke regenbui, maar ook bij het niet schinen van de zon moest er stevig gesmeerd worden.

De middag zou we in het oerwoud een zgn kostgrondje bezocht worden. Je hakt gewoon een paar bomen weg. Steekt ze in de brand en meng het as met de vruchtbare grond.
Plant er vervolgens veel groente, bananenbomen en casave op en je hebt een kostgrondje.
Elke man bereidt de grond voor en de vrouw beplant de boel.
Het voorbereiden is hard werken . De mannen hebben hier minimaal 2 vrouwen, die elk een eigen kostgrondjes eisen. Druk bezette echtgenoot dus, want niet alleen de grondvoorbereiding eist zijn aandacht op.

De tocht zou verder gaan naar het dorpje Jaw Jaw. Ook heel gastvrij, maar Aurora vonden we leuker.

Na het eten werden we verast met een tradionele dans zoals de Seketi, Awasa en Bandamba.
Dit alles met een wel 10 koppige band genaamd “Trafassa” oid, die hun kunsten op tradionele muziekinstrumenten botvierde.
Het gezang en ritme was leuk en mooi om te horen. Sommige werkten zich letterlijk in het zweet en lieten het ook niet om de handdoek te laten functioneren als een soort ventilator.
Er paar jonge dames lieten hun billenschud werk zien. Een wel hele kleine creool met vooruitstekende tanden zou ons de manlijke versie van de dans demonstreren. Dit hield alleen wat “paarbewegingen” in.
Leuk , maar vooral humoristisch om te zien. Zijn gezicht bleef stoïcijns in de plooi staan en pakte de boel serieus op.

18e dag ma

Laatste dag op het schitterende Anaula. Er zouden vandaag zo’n 31 nieuwe gasten komen. Wij waren dit weekend met zijn achten de enige gasten.
Deels zouden de gasten komen vliegen en deels met de inmiddels beruchte busrit.
Anaula had een charter gehuurd en kon ons een plaats in het vliegtuig aanbieden voor de terugreis.
Mede door het 50 % korting tarief besloten we terug te vliegen. Voor 80 euries samen, zouden we binnen 45 min op Zorg en Hoop Paramaribo landen.

Eerst nog op verzoek een bezoek aan de J Arabieschool in Aurora. We kregen een welkom van het schoolhoofd en bezochten de kleintjes in de kleuterklas, die te herkennen zijn aan de gele T-shirtjes.
De hogere klassen hebben allemaal een groen/wit geblokt overhemdje aan. De manier van lesgeven is ouderwets, maar daar hebben wij het ook mee gered. Gewoon rekenen, taal, aardrijkskunde en geschiedenis en stampen maar.
Als je vervelend bent wordt je ook gewoon de klas uitgestuurd, dan kijk je maar wat je doet.
Op het schoolbord was aardig te volgen waarde kinderen mee bezig waren.
De jongste klas lieten onder luid gejuich een verjaardagsliedje horen voor onze medereiziger Rick.
Met zijn bijna 2 meter stond ie voor de klas om het gezang speciaal voor hem aan te horen.
Bijna 3 variaties van “lang zal die leven” onder handen klappende begeleiding lieten ze horen. Leuk om te zien en te horen. De accentjes van de Nederlandse teksten waren al te horen en was vertederend om te zien.

Bij het nemen van een groepsfoto van de kleinste, werd ik bedolven tijdens het terugzien van de genomen foto. Een foto laat zien, dat alleen mijn witte petje nog zichtbaar was tussen de geel gekeurde T-shirt invasie
De juf was even weg en die ukkies namen het er gelijk van.
Met elkaar af en toe een flinke duw te geven en een daarop volgende Hollandse corrigerende blik was het zooitje nog een beetje in het gareel te houden. ;-)
De juf, kwam vervolgens terug en binnen 2 tellen stond zij met de kleuters te poseren.

Het gesprekje met haar leverde gelijk al een tekortkoming van kleding, schoeisel etc op. Sommige ouders van de kinderen kunnen dit alles niet bekostigen. We beloofde, wat we konden doen vanuit Nederland. Verzamelen van kleding etc en vooral gele T-shirtjes zou een enorm helpen.
Dus….lieve vrienden, familie en collega’s. Mocht je nog kleding, sandalen, slippers of crock’s hebben voor kinderen hebben van ca 3 a 4 jaar denk aan de kids van de J.Arabieschool te Aurora. Wij hebben het adres.

We nemen afscheid en varen terug naar Anaula. Om 14:00 vertrokken we naar het vliegveldje om terug te vliegen naar Paramaribo. Een korte erg hobbelige grasveld fungeert als landings en startbaan.
In de open vertrek ruimte, niet meer dan een paar bankjes worden we met onze bagage gewogen op een chinees merk weegschaal. Menig van ons trokken wit weg. Klopt die weegschaal wel, tjeetje wat ben ik veel aangekomen. IJken hebben ze nog nooit van gehoord, dus…….zal wel meevallen.

De Cesna caravan zette de landing in. Vervolgens ging het onboarden op zijn Surinaams van start. Gewoon met je tas naar de laadbak van het toestel lopen, afgeven en in het toestel klimmen.
We hadden een tweezit vlak achter de piloot. Vanaf de zijkant was de hele cockpit zichtbaar en zelfs door de voorruit was er goed zicht. Bij het opstijgen en landen lijkt het net of dat je in de cockpit zit.
De vlucht ging er veel ruiger aan toe, dan de vlucht naar Palumeu. Het opstijgen op zo’n hobbelig en heuvelachtig vliegveldje is spectaculair te noemen. Eenmaal los hadden prachtig uitzicht over Anaula en Aurora. En toen….
Slecht weer, met vette wolken en regen ketsen tegen de voorruit. Het toestel liet zich gebruiken als speelbal en schommelde flink heen en weer. Turbulentie waar menig stewardess voor gaat zitten. Maar die waren er niet. Luchtzakken van een paar meter waren geen uitzondering.
De piloot was gewoon zijn rapportje aan het schrijven en dat bood ons enige gerustelling
We dachten bijna hetzelfde en hoopte beide dat we de juiste beslissing over de vorm van vervoer hadden genomen.
De landing op Zorg en Hoop, werd door ons ook ontvangen als een zegen. Dat moment is vastgelegd op een foto.
Met de taxi waren we zo weer thuis.

Ook weer deze dagen hebben we veel indrukken opgedaan en genoten. Na het boodschapjes doen en het wassen van vuile kleding etc, kwamen gastvrouw en heer Aggie en Henny thuis. Verhalen en ervaringen verteld, hetgeen op menig lachspier werkte.

Vandaag dinsdag hebben we een soort party met zelfgemaakte Roti kip en sapjes en natuur Djogo bier. Mw Kalika zou met haar zusters zorgen voor echte eigengemaakte Roti, Glenn& Glenda en wij zorgen voor de drankjes en andere hapjes. Marieke en Theo zijn ook van de partij en natuurlijk Aggie en Henny.
O, muziek hebben we ook. Lekkere Surinaamse meedeiners.

OK, gaan nu wat boodschappen doen en houden jullie op de hoogte over de party natuurlijk en onze tweedaagse fietstocht naar Frederiksdorp plantage.
Doeg….tot dan