Eungella means by Aboriginal "Land of the Clouds"

Donderdag dag 28

Vandaag hebben we vroeg in de ochtend Airlie Beach verlaten, uiteraard met regen. Met voor 3 dagen eten en drinken vertokken we naar Eungella. Dit is een rit van zo’n 3 uur. We werden mede mbv TT door een mooi gebied geleid.
Eungella is een beschermd natuurgebied hoog in de bergen. Het is zo’n 1 uur landinwaarts rijden vanuit de kust.
Via haarspeldbochten reden we de bergen in. Al gauw werden we omgeven door mist. Een mystiek spektakel. Veilig belanden we aan op “Broke River Mountain Resort “, Zo’n lekker ouderwetse openhaard lounge met eiken inrichting, foto’s uit de vorige eeuw aan de muren. Zou zo als een filmset kunnen fungeren.
De cabins zijn goed uitgerust met alle benodigdheden. Overigens wel goed, dat we boodschappen gedaan hadden, want daar moest je weer de berg voor af.

We zijn lekker vroeg, lange broek en vest aan want het is fris hier. De omgeving staat bekend om zijn Rainforest ( subtropisch) en de Plattypus . Huh…de wat?
De Plattypus, is geen vervelende indiaan met platvoeten, maar een uniek Australisch “Vogelbekdier” die behoort tot de Monotremen.
Monotremen zijn de meest primitieve zoogdieren, ze zogen hun jongen hoewel ze eieren leggen en niet levend baren zoals alle andere zoogdieren. Het woord monotreem komt uit het Grieks en betekent één gat. Ze hebben namelijk maar één uitgang die meerdere functies heeft: paren, eieren leggen en uitwerpselen. Monotremen komen van nature alleen in Australië voor.
Die hebben we hier dus al in levende lijven gezien. Heel grappig diertje om te zien, maar goed dat wij niet tot de monotremen behoren. Ik zie mezelf al.
OK, Rainforest hoog in de bergen in Australie? Dit hebben we in de middag mogen aanschouwen middels een kleine trail. Dit gebied ziet er aanzienlijk anders dan de bossen bij ons. Zelfs dan in het Amazone regenwoud in Suriname. Stel je je voor; glooiend heuvelachtig landschap. Zet daar enorme palmen, loofbomen varens allerlei tropische planten en boomvarens etc neer. Laat omgevallen bomen etc liggen en zorg dat alles nat en vochtig blijft. Je waant je direct in de prehistorie. Planten en bomen waar wij een vermogen voor betalen, groeien hier gewoon in het wild.
Vogels, slangen, spinnen, steekplanten en ja hoor de stinger-plant zgn “Gympie plant”ontbreken hier ook niet.
De “Discover the Rainforest Trail” was voor ons peanuts. We hebben gelijk de verlengde versie er achteraan gedaan.

Vrijdag dag 29

Vandaag een mijlpaal, de 4e week is gepasseerd, nog maar 2 weken….nee, bekijk het anders. We hebben nog 2 hele weken hier in het mooie Australië.
Wij wilde wel weer wat actie. “No problem”. Wat dacht je van een dropping. Zo eentje midden in het oerwoud. Dat leek ons wel spannend en gezellig, zo met een klein groepje. In de ochtend geven we door, dat we de “Palm Crove Trail” willen gaan doen.
Gelijk even kijken hoeveel mensen er al op staan. Huh,….niemand, zijn wij de enige? Is er wat loos met die trail of zo? De receptioniste kon er niet meer van maken, dus we waren op onszelf aangewezen. Briefing: Trail 8 km, lokatie Rainforrest, duur 3 ½ uur. Kleding: lange broek, dichte schoenen, vest/trui met lange mouw. Kaart, drinken, snoepjes en zoute drop en een dosis zin.
Dat hebben we allemaal, dus alles komt goed.
De 4WD jeep kwam voorrijden en we hadden de ruimte. De chauffeur/gids zag er uit als een seriemoordenaar in een slechte horrorfilm. Pokdalig gezicht, lang blond haar in een staartje en zo’n lange vettige pikzwarte engelse trenchcoat tot aan zijn kuiten. Hoge zwarte laarzen en een diepe, bijna onverstaanbare stem.
“you want to the trail of Eungellaaaa” …wij keken elkaar aan, ”yes please”. Zei ie nou trail of hell??
“ we notice that It is very cloudy and foggy here” , om maar even het ijs te breken.
Ik zag 2 ijzige blauwe ogen in de autospiegel naar achteren kijken en met een zwaar Australisch accent antwoord Freddy kruger…”Eungella, means in Aboriginal lanquage,…. Land of the cloudsss….”
Na toch wel een tijdje in die jeep gereden te hebben, kwamen we aan bij het beginpunt van de trail. Freddy stapt uit, doet de achterklep van de jeep open en zei, “you must step out here”
We keken een beetje onbenullig in het rond, Freddy gooit die achterklep dicht en wenkt ons naar een duister paadje. Hij mompelde wat onverstaanbaars, klom achter het stuur en spurde weg.
OK, we leven nog en we beginnen met goeie zin aan de 8 km lange trail.
Als goede Hollanders beginnen we direct aan de trail en lezen later de gebruiks/kaart wel. Nog geen 5 min later toch maar even de kaart erbij, want het is wel een heel moeilijk definieerbaar paadje.
Met ons Lost in Mission Beach verhaal in gedachte, toch maar even checken.
Yep, we zitten goed. Gewoon de kaart volgen, 8 km lopen en voor dat je het weet zijn we weer in Broke River Mountain achter een lekker glas wijn.

Na nog geen kwartiertje later, kwamen we in een soort prehistorisch gebied. Weer anders als dat we gisteren hadden gezien. Immens grote boomvarens, palmen, daglicht wat door de bomen heen straalden. Vochtig, klammig klimaat en harde diergeluiden. De hoogteverschillen waren goed te zien en het paadje, wat inmiddels een moeilijk beloopbaar 20 cm breed padje werd , leidde ons langs een behoorlijke diepte. Soms zag je een enorme mistbank op je afkomen. De kaart werd al snel een nat vodje.
Planten en stronken die over het pad groeien, liaantjes met weerhaakjes op gezicht hoogte. Gympie plant met zijn hartstilstand effect. Toch maar even een stok nemen. De trail werd alsmaar zwaarder en onze kleding werd zeiknat van de laaggroeiende planten over het pad. Hey, kijk een bord. Waar…?? Daar tussen die planten verscholen.
We zitten goed, dus geen herhaling van Lost in Mission…
“Vind jij deze track nou ook niet bepaald “easy”Aline”? Een zacht piepend antwoord zei me, dat ze een ietwat ander voorstelling had betreffende de afwisseling. We hadden alleen maar in het regenwoud gelopen. Ondertussen, braken we af en toe onze nek over rotsen, boomstronken en als we niet oppasten haalde we ons gezicht of kleding ook nog eens open aan de beruchte weerhaak liaantjes.
We zagen er inmiddels echt niet meer uit. Opeens een schreeuw achter me. “Er zit zo’n draaiende worm op mijn broek en zuigt zich helemaal vast” Huh, wat the f*ck…. draaiende worm, hebben we niet iets gelezen over leeches, bloedzuigers?
Ja hoor, een driftig beweegbaar wormpje zat op de broek van Aline. Die hebben we maar even weg gepiekt.
We kwamen er al achter, dat je niet te lang moest stilstaan. De buggers kropen gelijk op je schoenen en sokken.
Het pad werd steeds moeilijker begaanbaar. Er lagen dikke bomen, waarover je heen moest klimmen. Stukken, die overwoekerd was door kruipplanten en als hoog/dieptepunt gewoon geen pad. Gewoon weggeslagen, maar wel een afgrond naast je. Ik probeer me vast te houden aan een overhangende boom. Ben toch al geen held op grote hoogte, maar op dat moment geen tijd voor dat gezeik. Gelukt..nou jij Aline. Ik hou je vast. Met vrouwelijke soepelheid manoeuvreerde zij zich naar de andere kant.
De hele 8 km zaten vol met hindernissen. De leeches, de druk en de adrenaline deed ons ipv 8 km in 3 ½ uur, maar 2 ½ lopen. We kwamen aan bij het riviertje waar we die dag daarvoor ook hadden gelopen. Een stuk beter begaanbaar traject.
Inmiddels zaten onze schoenen, sokken en broek vol met van die zuigers. Ik voelde op mijn been al een tijdje een prikkend gevoel, deed mijn broekspijp omhoog en ja hoor…daar zat een bloedzuiger zich vol te zuigen met mijn kostbare bloed.
Help!!! De zuiger zat te spartelen, maar liet zich niet losmaken. Met een stokje, probeerde ik het beest van me af te schoffelen. “Ga maar ergens anders zitten zuigen worm, maar niet op mijn been.”
Na een redelijke verminking van zijn zuigmond, (sorry vegetariërs onder ons ) liet het beest los. Mijn been bloedde als een rund. Dit komt door het stofje Herodine wat het beest afscheidt wanneer die een prooi te pakken heeft . Een soort antistolling, ja en samen met mijn Ascal liep de boel lekker door.
Aline had ook een zuignap op haar scheenbeen, maar had er iets minder last van. Zij had zich ingesmeerd met een DEET middeltje.
Met een zakdoekje tussen mijn sok en been, liepen we snel verder en kwamen moe aan.

Het is gebruikelijk om een soort report door te geven wat je zoal bent tegengekomen.
Na het doorgeven van onze waslijst van hindernissen, zal deze trail wel tno gesloten worden.
Buiten op de veranda kleedde we ons uit. Nog 2 zuigers van mijn been afgehaald en dit keer konden we ons trucje op het beest uitproberen. Zout….
Aline bestrooide de volgezogen bloedzuiger met gewoon zout. Hier kunnen ze niet tegen en binnen no time laten ze los en sterven ter plekke.
De kleding hing als oud vuil over de veranda. We hebben de boel uitgeklopt en zo in de wasmachine gemikt.
Zelf natuurlijk onder de douche met een inspectie beurt om te kijken of er ergens niet nog een bloedzuiger zat te zuigen. Daarna 16:00 uur Cup O Soup.
Ik hoop met behulp van wat fotoos en video opnames een indruk te geven van de sfeer die er om dit hele verhaal hangt.
We hebben achteraf enorm moeten lachen om ons avontuurtje in Eungella. Zo maak je nog eens wat mee.
Inmiddels zitten we in Hervey Bay. Wat we in in Yeppoon uitgespookt hebben, horen jullie nog van ons.
Tot de volgende update en we kijken uit naar jullie reacties.